Geride bırakılanlar, fikirsizce yaşanılan hayatlar, duyulmayan pişmanlıklar, kendinden öteki hiçbir şeyin düşünülmediği anlar, alınan keyif için harcanan vakitler, anılar, lakin en kıymetlisi de kayıtsızca bu hayata getirdiğiniz, kendisine ve yaşama emanet ettiğiniz kuşağınızın devamı…
Bu ülkenin gelecekleri, çocuklar…
“Babamı hiç görmemiştim, çocukken sorduğumda işte, gelecek vs cümleleri ile geçiştirilmiş, biraz daha büyüyüp sorgulamaya başlayınca geçersiz bir ‘baba’ figürü ile telefonda görüştürüldüğüm kandırılma anlarım. Okul toplantılarımda arkadaşlarımın babalarının katıldığı toplantılarda babasız kalmam, değerli anlarımda, mezuniyetlerimde kendimi yetim hissetmem, beni, benim üzere durumları yaşayan ve yaşadıklarımı hissettiklerini düşündüğüm etraflarda yer almaya başlamıştım. Annemin çok çaresiz kaldığı, çok yorulduğu ve takip edemediği için o gerçeği paylaşmıştı benimle, babamın uzun vakittir cezaevinde olduğu gerçeğini…”
Baba figürü her çocuk için kıymetlidir, kız ve erkek çocuk için de ekstra manalar ve durumlar içerir. Baba erkek çocuğu için, hem cinsi olduğu için, rol model alabilmesi için, rahat paylaşım yapabilmesi için çok değerlidir. Ancak kız çocukları için de kendisini inançta hissettiği, korkusuzca yaşayabileceğini hissettiği, ne olursa olsun ardında bir güç temsili olacağı için de değerlidir.
KURGULARA İNANMAK
D.F. uzun vakit babasını hiç görmemiş olması, birlikte vakit geçirememiş olması, arkadaşları ve kendi hayatı ortasında bir kıyaslama yapması, yalnız hissetmesi ve çok uzun bir vakit sonra babası ile ilgili gerçeği öğrenmiş olması, hem üretilen öbür kurgulara inandığı için kendisine, hem de onu epey vakit kandırdığını düşündüğü için annesine karşı öfke duymasına sebep olmuştu. Aslında farkında olmadan önemli bir travma geçirmişti ve bununla baş edebilmek ismine onu anlayacağını düşündüğü çevrelere ancak bir müddet sonra düşünme yetisini kaybedecek durumlara girmişti.
“Aslında güzel geliyordu o bana, düşünmüyordum birçok şeyin nedenini ve sonrasını. Dedikleri kadar vardı birinci başta. Büyük rahatlık veriyordu, daha özgüvenli hissediyordum ve daha fazla çalışıyordu başım görüyordum. Sonrasında bana yetmediğini fark etmiştim lakin geç fark ettim. Ne vakit ‘onu’ alacak param kalmadı ve küçük küçük hırsızlıklara başladım, işte o vakit bir şeylerin aksi gittiğini anlamaya başlamıştım, ancak geç kalmıştım sanırım. Fütursuzca davranıyordum, hiçbir şey umurumda değildi, açıkçası ‘babasının oğlu’ cümlesinin hakkını vermek istemiştim. Hem tahminen tutuklanırsam yanına gidebilirdim…”
Evladı için çırpınan bir annenin çaresizlikle deva arayışları bir ortaya getirmişti bizi lakin oğlu ile bir ortaya gelişimiz bu derece istekli olmamıştı elbette. Bir ortaya gelene kadar kurulmaya çalışılan ve yıkılan köprüler, anneye duyulan öfke, dışa vuramadığı için yaşadığı içsel tıkanıklık, yaşadığı zahmetli süreçle yüzleşmek istememesi, bunu kaldırabileceği gücü bulamaması vakit alıyor elbette. Bu süreci zora sokan aslında kolaylaştıracağını düşündüğüm o an olacaktı; babası ile kısa da olsa bir ortaya geleceği an. Tahminen hiçbir şey konuşulmayacaktı birinci buluşmada. Baba ve oğlun birbirlerini kabul etmelerinden çok birbirlerinin bağını ve fiziki varlıklarını kabul etmeleri gerekecekti. Lakin istekli olması gereken ve lakin o vakit kalıcı olmaya yakın bir sürecin yakalanacağını düşündüğüm tedavi sürecine giriş gerçekleşecekti.
Anne, babanın bu olumsuz yaşantısının oğluna örnek olacağını düşünerek, bundan korkarak, büsbütün oğlunun yeterliliği için aldığı karar, oğlunun apayrı bir travma yaşamasına, travma sebebiyle girdikleri bu çıkmazdan çıkmak istememesine sebep olmuştu. Münasebetiyle tedavi başlangıcının bir modülü olacağını kabul ederek bir ortaya getirmişti baba ile oğlunu.
BABAYA DUYULAN ÖZLEM
Babaya, babalık hissine duyulan hasret, paylaşımın eksikliği, aslında içine oturan ve içinde tuttuğu her olumsuz hissettiren anın dışa vurulması, kelamlı ya da kelamsız lisana getirilmesi kıymetliydi ve D.F. yazarak anlatma yolunu seçmişti. ‘Babaya Mektuplar’ yolu ile bir nevi hem hasretini hem öfkesini kusacaktı, kusacaktı ki arınsın beyni. Biz bir ortaya geldikçe ve sonrasında yalnız kaldığı sürecin tesiriyle oluşturduğu yazılarını gönderiyordu babasına. Bu süreçte annesinin dayanağı ile yataklı tedavi sürecini başlattık.
Babalar bir kesimdir evlatta tıpkı anne üzere, elmanın iki yarısı üzere. Her birinin yeri başkadır evlatların hayatında ve birinin eksikliği ne başkası ile ne de bir diğeri ile doldurulmaz. Yarattığı boşluk ve travma da kolay kolay onarılamaz.
Tıpkı Necip Fazıl’ın dediği üzere;
Ve gün yüzlü çocuğu,
Sorar: Nerede babam?
Bakarlar, oldu, bitti;
Gelir, derler çocuğa,
Baban attaya gitti.
Uzar masraf bu atta;
Ve neler neler olmaz
Ve kim bilir ve hatta;
Bir mahşer gerisinde;
Babası döner bir gün,
Oğlunun derisinde…
Hiçbir evladın annesiz ve babasız kalmaması dileğimle…
Dr. Burcu Bostancıoğlu
